۲۰۱۸ Architecture of infinity: جایی که معماری، دین تازه‌ی قرن بیست‌ویکم می‌شود | معماری ابدیت
“Architecture of Infinity (2018)” ساخته‌ی Christoph Schaub — فیلمی‌ست مستندگونه که نه درباره‌ی ساختمان‌ها، بلکه درباره‌ی آنچه از میان آن‌ها عبور می‌کند حرف می‌زند: نور، زمان، و حس ابدیت.
فیلم از این پرسش شروع می‌کند:
آیا فضا می‌تواند مقدس باشد — حتی بدون مذهب؟
در طول فیلم، شاب ما را از کلیساهای سنگی تا آثار نوریِ Turrell می‌برد تا نشان دهد که “مکان مقدس” فقط در سنگ و دیوار نیست، بلکه در درک عمیق از حضور و غیاب است.
معماران می‌گویند، ما فضا نمی‌سازیم؛ ما لحظه‌ی مکث در جهان را طراحی می‌کنیم.
💡 نور به عنوان متریال معنوی
برای Zumthor، نور «نفس معماری» است.
برای Turrell، نور خودِ فضاست.
در آثارشان، دیوارها فقط مرز نیستند؛ مثل پوست‌اند، نازک بین جهان مادی و ادراک درونی.
فیلم با حرکت آهسته‌ی نور در کلیسای Bruder Klaus، تبدیل سکوت به تصویر را نشان می‌دهد — معماری به مثابه مراقبه.
“Architecture of Infinity” مثل یک سمفونی بصری است.
دوربین کند، موسیقی مینیمال، و سکوتی که بیشتر از کلمات حرف می‌زند.
ما در این فضاها احساس می‌کنیم زمان منحل شده — مثل وقتی در حمام ایرانی، معبد بودایی یا کلیسای مدرن می‌ایستی و حس می‌کنی لحظه ابدی شده.
🧱 جایی میان علم، هنر و ایمان
فیلم میان سه نیرو می‌چرخد:
- معماران که با فرم به معنا می‌رسند
- هنرمندان نوری که با ادراک بازی می‌کنند
- فیلسوفانی که می‌گویند “ابدت” نه در آسمان، بلکه در تجربه‌ی درونی ماست.